அனாதை ஆசிரமத்தில் .......

போர் முனையிலிருந்த மகனிடமிருந்து தொலைபேசி அழைப்பு வந்தது.

''அம்மா, போர் முனையிலிருந் வீடு திரும்புகிறேன்'' என்றான் மகன். பெற்றோருக்கு மகிழ்ச்சி.

''ஆனால் அம்மா, என்னுடன் என் நண்பன் ஒருவனையும் அழைத்து வருகிறேன். அவனுக்கு, போரில் ஒரு காலும், கையும் போய்விட்டது. அவனுக்கு உறவினர்கள் யாருமில்ல. அதனால், அவனை நம் வீட்டிலேயே தங்க வைத்துக் கொள்ளலாம் என்று நினக்கிறேன். மகன் சொன்னதைக் கேட்டு தாய்க்கு அதிர்ச்சி.

''வேண்டாம்ப்பா. கை, கால் இழந்த ஆளை வைத்து சமாளிப்பது ரொம்பக் கஷ்டம். நம்ம வாழ்க்கை ரொம்ப சிக்கலாகிவிடும். அதனால், நீ மட்டும் வா'' என்று சொன்னாள் தாய்.

மகன் பதிலேதும் பேசாமல் போனை வைத்துவிட்டான். வீடு திரும்பவும் இல்லை. பெற்றோருக்குக் குழப்பம். மகனுக்கு என்ன ஆயிற்று என்று விசாரித்தார்கள். அவனும், அவன் நண்பனும் ஒரு அனாதை ஆசிரமத்தில் சேர்ந்துவிட்டதாகத் தகவல் கிடைத்தது. பெற்றோர் அங்கே சென்றார்கள்.

அங்கே... மகனுக்கும் அதே நிலை. அவனுக்கும் ஒரு காலும், கையும் இல்ல.

''என் நண்பனைப் பராமரிக்க கஷ்டம் என்றீர்கள். நானும் அப்படித்தான் இருக்கிறேன். அதனால் என்னயும் பார்த்துக் கொள்வதற்கு கஷ்டப்படுவீர்கள். உங்களுக்கு ஏன் கஷ்டம் என்று அனாதை இல்லத்தில் சேர்ந்துவிட்டோம்'' என்றான் மகன்.

பெற்றோர் கலங்கிவிட்டார்கள்.